Με την απογοήτευση που έφερε η ολοκλήρωση της περασμένης αγωνιστικής σεζόν ακόμη να μας βασανίζει… ο ΑΡΗΣ μας ετοιμάζεται για ένα νέο ξεκίνημα σε μια νέα σεζόν όπου οι στόχοι για ακόμη μια φορά δεν είναι και τόσο ευδιάκριτοι και κανείς μας δεν ξέρει τι να περιμένει. Και πως μπορεί να ξέρει ο Αρειανός όταν η ίδια η διοίκηση της ομάδας απέφυγε να αναφερθεί τόσο στα πεπραγμένα όσο και στην επόμενη ημέρα. Τις περισσότερες φορές όμως τα λόγια είναι περιττά και οι πράξεις είναι αυτές που κρύβουν όλη την ουσία στα θέλω της διοίκησης και του προπονητή και κατά συνέπεια στις προσδοκίες που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Χρόνια μπολιασμένος στη νοοτροπία που διέπει αυτόν τον σύλλογο και τα ξεσπάσματα εσωστρέφειας που είναι ικανά να γκρεμίσουν τα πάντα αν υπήρχε κάτι που φοβόμουν αυτό ήταν τα δικαιολογημένα ως ένα βαθμό πυρά προς το πρόσωπο του Καρυπίδη και φυσικά η αντίδραση του. Η αντίδραση ενός ανθρώπου που από την πρώτη ημέρα που εμφανίσθηκε στις ζωές μας δείχνει περισσότερο να άγεται και να φέρεται από τις αντιδράσεις που προκαλούν οι επιλογές του παρά να εφαρμόζει ένα συγκεκριμένο πλάνο βασισμένο σε «τεχνοκρατικά κριτήρια».  Ευτυχώς… θα πρέπει να τονίσουμε ο Κάρυ αυτή την φορά δεν αντέδρασε σπασμωδικά, έκλεισε τα αυτιά του και συνέχισε να κάνει ότι κάνει όλα αυτά τα χρόνια με τα καλά του και τα στραβά του. Γιατί εύκολα λέμε το «Φύγε» και το «ο ΑΡΗΣ υπήρχε και θα υπάρχει χωρίς τον κάθε Καρυπίδη» αλλά καλό είναι να μην προσπερνάμε τόσο εύκολα το που έχει βρεθεί ο ΑΡΗΣ όλες αυτές τις φορές που αποφασίσαμε να κάνουμε «ξεκαθάρισμα» χωρίς να υπάρχει εναλλακτική λύση. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί η «εναλλακτική λύση» που όλοι ονειρευόμαστε καλό είναι να στηρίξουμε αυτήν την διοίκηση που έχει καταφέρει να ξανακάνει την ομάδα μας ανταγωνιστική προσπερνώντας σχεδόν αναίμακτα δυσκολίες όπως είναι η αναβίωση παλαιών χρεών, η δύσκολη περίοδο της πανδημίας αλλά και το ασταμάτητο κυνήγι από την ΕΠΟ αλλά και όλους τους φορείς που σχετίζονται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.

ΟΙ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Και όταν μιλάμε για πράξεις στο ποδόσφαιρο στην κορυφή της λίστας είναι οι μεταγραφές. Σίντκλιφ, Μάγιο, Φρίντεκ, Μόντσου, Σιφουέντες, Σίστο, Ντιαντί  είναι 7 κινήσεις που τα έχουν όλα. Από ετοιμοπόλεμους έμπειρους παίκτες ικανούς να κάνουν άμεσα την διαφορά και να καλύψουν «αγωνιστικές τρύπες» του περσινού ρόστερ μέχρι παίκτες με προοπτική όπως ο Ντιαντί και ο Σίντκλιφ. Το αν είναι δανεικοί, μεταγραφές εκατομμυρίων από άλλες ομάδες, ελεύθεροι ή «λαχεία» από το πουθενά ελάχιστη σημασία έχει μιας και άπαντες κρίνονται μέσα στο γήπεδο. Σίγουρα πάντως σε σχέση με το πως κινηθήκαμε μεταγραφικά το προηγούμενο καλοκαίρι τα βιογραφικά και η αγωνιστική κατάσταση των νεοαποκτηθέντων σίγουρα βάζουν ένα θετικό πρόσημο στις έως τώρα κινήσεις. Κινήσεις που σε συνδυασμό με την παραμονή του Φαμπιάνο αλλά και άλλων σημαντικών παικτών του περσινού ρόστερ μπορούν να σχηματίσουν ένα άκρως ανταγωνιστικό σύνολο. Φυσικά και υπάρχουν ακόμη κενά, όπως υπάρχει και το τεράστιο ερωτηματικό γύρω από τον Μορόν. Αν τελικά ο Μορόν αποφασίσει να παραμείνει κάτοικος Θεσσαλονίκης θα μιλάμε για μια σπουδαία εξέλιξη, διαφορετικά οι παίκτες που θα καλύψουν την κορυφή της επίθεσης πιθανόν να αποτελέσουν και το βαρόμετρο ολόκληρης της ομάδας. Φυσικά και η στελέχωση του συλλόγου και η οργάνωση σε όλα τα επίπεδα πέρα του αγωνιστικού έχουν την αξία τους… αλλά χωρίς ανταγωνιστική ομάδα όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσιες λεπτομέρειες. Αυτό που προέχει είναι ο Μάντζιος με τους παίκτες που παρέμειναν στο ρόστερ και αυτούς που ήρθαν και θα έρθουν να μπορέσουν να κερδίσουν την μάχη με τον χρόνο και να μας παρουσιάσουν μέσα στο γήπεδο έναν ΑΡΗ που θα γουστάρουμε!

ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ, ΙΔΙΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ

Όταν μιλάμε όμως για ελληνικό ποδόσφαιρο το να κάνεις αμέριμνος τα αγωνιστικά πλάνα σου αγνοώντας  τις ρεαλιστικές συνθήκες είναι τουλάχιστον αφελές. Το σήριαλ ανάδειξης του νέου προέδρου της ΕΠΟ που μέχρι πρότινος έκοβε την Ελλάδα στα 2 επισημοποίησε την συμμαχία Ολυμπιακού – ποακ με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο «πάντα διαθέσιμος» Μπέος μπορεί να έκανε στην άκρη για το χατίρι της «εξυγίανσης» , η Ένωση Βόλου όμως σαν άλλη Ένωση Ποντίων μας υπενθύμισε για τα καλά ότι το ΠΟΚ4 πέρα από το μοίρασμα της πίτας θέλει ομάδες που «συνεργάζονται» και όχι μοναχικούς καβαλάρηδες σαν τον ΑΡΗ. Με αυτό το σκεπτικό προωθήθηκε το νέο format με τα πλέιοφς 4 ομάδων αντί για 5. Ορθώς ο σύλλογος αποδέχθηκε την πρόκληση και δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Πιθανόν η συγκεκριμένη κίνηση να γυρίσει μπούμεραγκ στους εμπνευστές της μιας και το κίνητρο της 4αδας αφήνοντας κάποιον από τους «big-πορδ» έξω  έχει ιδιαίτερη αξία.  Και ο ΑΡΗΣ των τελευταίων ετών το έχει κάνει ξανά και ξανά. Γιατί όχι και αυτή την φορά;

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Όποιος περιμένει στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό ουρανοκατέβατους επενδυτές που ξαφνικά θα αγαπήσουν την ομάδα μας και θα τα χώσουν τρελά μέσα σε μια νύχτα μάλλον δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση… Στον ΑΡΗ δεν υπάρχουν «οικονομικοί κολοσσοί»  με τις ευλογίες της εκάστοτε κυβέρνησης, ούτε παραγοντίσκοι έτοιμοι να πουλήσουν εκδούλευση για να κάνουν το κομμάτι τους. Υπάρχουμε όμως όλοι εμείς που στα όρια του μαζοχισμού προσπερνάμε τις πίκρες, τις δυσκολίες, τα εμπόδια και είμαστε στο πλευρό του κιτρινόμαυρου Θεού του πολέμου. Έτοιμοι να καταθέσουμε την ψυχή μας για ακόμη μια χρονιά, Αυτός είναι ο πρόεδρος, αυτός είναι ο κόουτς, αυτοί είναι οι παίκτες μας, αυτούς θα στηρίξουμε με όλες τις δυνάμεις μας. Άνευ προϋποθέσεων… άνευ εγγυήσεων…   Πάμε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!