Πικρή ήττα με 3-1 γνώρισε ο ΑΡΗΣ μας στο Κλ.Βικελίδης από τον Ατρόμητο  σπάζοντας το νικηφόρο σερί των προηγούμενων και χάνοντας την ευκαιρία να σουλουπώσει το κακό του ξεκίνημα. Μέτρια εικόνα στα πρώτα 45’, τραγική στο δεύτερο μισό. Ασταθής άμυνα, ανύπαρκτο κέντρο και πραγματικές ευκαιρίες με το σταγονόμετρο. Δικαιολογημένη η αγανάκτηση του κόσμου που βλέπει ο ΑΡΗΣ να συνεχίζει να βαδίζει στον δρόμο της αγωνιστικής αβεβαιότητας, όπως δηλαδή ακριβώς ξεκίνησε από το καλοκαίρι.

ΙΔΙΟ ΣΧΗΜΑ, ΙΔΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ

Κάτι από Γιάννενα θύμισε ο ΑΡΗΣ του πρώτου ημιχρόνου με την ομάδα ναι μεν να έχει τον έλεγχο αλλά να δυσκολεύεται να απειλήσει ουσιαστικά τον Ατρόμητο. Σε αντίθεση όμως με τα Γιάννενα που ήταν σε ένα μόνιμο παθητικό ρόλο, ο Ατρόμητος από το ξεκίνημα έμοιαζε σωστά στημένος, διαβασμένος και με ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό. Ενώ είχε και κάποιους ποιοτικούς, ικανούς να σου κάνουν τη ζημιά.

ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΚΟΡ ΑΛΛΑ ΕΒΓΑΛΕ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Η πρώτη απόπειρα αντεπίθεσης του Ατρομήτου δεν είχε αποτέλεσμα αλλά επιβεβαίωσε ότι αμυντικά ήμασταν ασταθείς. Μια προβληματική άμυνα που ξεκινούσε από τον χώρο του κέντρου όπου τα κενά ήταν μεγάλα. Στο 25’ σε μια ακόμη αντεπίθεση, όπου ο Φεράρι αλλά και η υπόλοιπη άμυνα δεν μπόρεσε να επιστρέψει εγκαίρως ο Ατρόμητος έκανε το 0-1 ανεβάζοντας τον βαθμό δυσκολίας της αναμέτρησης. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μέχρι την λήξη του ημιχρόνου η ομάδα έβγαλε την αντίδραση που έπρεπε, ανέβασε την ένταση και έγινε πιο απειλητική. Το κερδισμένο πέναλτι από τον Παναγίδη που έκανε γκολ(σε δεύτερο χρόνο) ο Φαμπιάνο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της πίεσης. Μάλιστα μετά την ισοφάριση ο ΑΡΗΣ άρχισε να πιέζει ακόμη πιο ψηλά και να δείχνει αποφασισμένος να πάρει τη νίκη.

ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ

Ότι αίσθηση και αν μας άφησαν τα πρώτα 45’ με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο ξεχάστηκαν όλα… Η ομάδα έμοιαζε να κινείται στα χαμένα, να μην ξέρει πως να επιτεθεί και να διακατέχεται από έναν φόβο όποτε χανόταν η μπάλα. Αντιθέτως ο Ατρόμητος έμοιαζε να έχει αντιληφθεί ότι μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα στο γήπεδο από το να περιμένει κάποιες αντεπιθέσεις και απλά το έκανε. Το γκολ για τον Ατρόμητο δεν ήρθε στα πρώτα λεπτά από την κοντινή κεφαλιά αλλά ήρθε με το πέναλτι δώρο από τον Βεστράτε στο 55’. Το 1-2 , όχι μόνο δεν αφύπνισε την ομάδα μας αλλά την αποσυντόνισε εντελώς. Στα λεπτά που ακολούθησαν μέχρι τη λήξη, μόλις 2 φορές πλησίασε στο γκολ χωρίς επιτυχία σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας που βρήκαν και τρίτο γκολ στο 76’.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΟΥ

Προς στιγμή μπορεί οι 3 νίκες σερί να μας έκαναν να πιστέψουμε ότι η ομάδα μπορεί να βρει τον δρόμο της αλλά αν απομονώσουμε το τελικό αποτέλεσμα σε κανένα από αυτά τα παιχνίδια ο ΑΡΗΣ δεν είχε μια πειστική εμφάνιση. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα(μαζί και η διακοπή) η ομάδα μπορεί να σοβαρεύτηκε σε σχέση με το ξεκίνημα αλλά πάλι τα κακώς κείμενα ήταν και συνεχίζουν να είναι πολλά. Το πρόβλημα στον άξονα αντί να βελτιώνεται, γιγαντώνεται και όσο συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν οι τραυματισμοί δεν διαφαίνεται και κάποια λύση. Ο Μάντζιος προσπαθεί αλλά και αυτός προσπαθώντας να διορθώσει κάποια πράγματα χαλάει κάποια άλλα. Όταν ο Νταρίντα μένει πίσω ο ΑΡΗΣ χάνει έναν δημιουργικό παίκτη από την επίθεση σε μια χρονιά όπου η ποιότητα μεσοεπιθετικά απουσιάζει. Δεν είναι τυχαίο το ότι όλοι ψάχνουν τον Σουλεϊμάνοφ. Ναι ο Ρώσος είναι ένας πολύ καλός παίκτης αλλά τις περισσότερες φορές μοιάζει να παλεύει μόνος του. Ακόμη και αυτή η μαχητικότητα που έδειξε ο Παναγίδης μοιάζει φέτος με πολυτέλεια. Αντιθέτως οι αρκετοί παίκτες χωρίς ρόλο και ουσία στο παιχνίδι τους μοιάζει με άλυτο γρίφο για τον Μάντζιο.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΕΣΑΙ ΑΥΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ

Ήττα – πισωγύρισμα για τον ΑΡΗ η σημερινή απέναντι στον Ατρόμητο σε ένα παιχνίδι που δεν αξίζαμε το κάτι παραπάνω και αυτό είναι ακόμη πιο λυπηρό από τους χαμένους βαθμούς. Η ομάδα δεν βγήκε ποτέ από τα αποδυτήρια για το Β ημίχρονο  και ο Ατρόμητος δείχνοντας στοιχειώδη σοβαρότητα και ακολουθώντας το πλάνο του πήρε τη νίκη. Απογοήτευση και απαισιοδοξία για τη συνέχεια μιας και με αυτή την εικόνα δεν πας πουθενά… πόσο μάλλον όταν έχεις και τους τραυματισμούς που δεν σε αφήνουν να σηκώσεις κεφάλι.