Ικανοποιημένος θα πρέπει να αισθάνεται ο ΑΡΗΣ μας με το βαθμό της ισοπαλίας κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και θα πως θα μπορούσε να νιώσει διαφορετικά μετά από ότι μας έδειξε στα περίπου 95’ αγωνιστικής δράσης. Χωρίς πλάνο, χωρίς εντάσεις και με παίκτη λιγότερο από το 24’ το μόνο που του απέμεινε ήταν οι αποκρούσεις του Διούδη και η τύχη του που τον γλίτωσε από το γκολ. Πιο λίγο κόσμο από κάθε άλλο παιχνίδι με τους περισσότερους με τη λήξη του αγώνα να ξεσπάνε δικαιολογημένα σε αποδοκιμασίες.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ
Με τις επιλογές του Χιμένεθ για το αρχικό σχήμα να δείχνουν ότι ο στόχος ήταν ο έλεγχος του ρυθμού που σταδιακά θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη νίκη, ο ΑΡΗΣ μπήκε στο παιχνίδι κάνοντας μια από τα ίδια. Αργή ανάπτυξη, ανούσια κυκλοφορίας της μπάλας προς τα πίσω, στατικότητα και ένα ποδόσφαιρο που κοίμιζε τον οποιοδήποτε που το παρακολουθούσε. Οι αντίπαλοι μας από την άλλη με υψηλή πίεση και παίκτες με περίσσια αποφασιστικότητα ξεζούμιζαν κάθε κατάσταση που παρουσιαζόταν μπροστά τους για να γίνουν απειλητικοί. Το δοκάρι στο 7’ ήταν το πρώτο καμπανάκι κινδύνου που πέρασε χωρίς να ακουσθεί από κανέναν μιας και στη συνέχεια τίποτα δεν άλλαξε. Αντιθέτως η κακή στιγμή της αποβολής του Γαλανόπουλου στο 24’ εκτόξευσε τον δείκτη της δυσκολίας.
ΔΙΟΥΔΗΣ, ΔΟΚΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ
Το να παίζεις με αριθμητικό μειονέκτημα είναι πάντα μια συνθήκη δύσκολη, παρακολουθώντας το παιχνίδι όμως ένιωθες ότι μάλλον είχαμε μείνει με 8 ή 9 παίκτες και το να παίξεις ποδόσφαιρο έμοιαζε ανέφικτο. Στο 56’ στην μοναδική ουσιαστική ευκαιρία που είχαμε σε όλο τον αγώνα ο Σούντμπεργκ αν και έπιασε καλά την κεφαλιά δεν κατάφερε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και το 0-0 παρέμεινε μέχρι τέλος. Παρέμεινε μέχρι το τέλος γιατί ο Διούδης πραγματοποίησε την πιο ουσιαστική εμφάνιση του και άλλες 2 φορές η μπάλα κατέληξε στο δοκάρι αντί για τα δίχτυα μας. Τα 3’ καθυστέρησης και το βιαστικό σφύριγμα της λήξης το υποδεχθήκαμε με ανακούφιση σε μια ακόμη αναμέτρηση που δεν δικαιούμασταν απολύτως τίποτα.
ΣΑΝ «ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ» ΚΑΙ Ο ΧΙΜΕΝΕΘ
Αρκετές φορές έχουμε τονίσει το δύσκολο έργο που έχει αναλάβει ο Χιμένεθ με τις συνθήκες που επικρατούν στον φετινό ΑΡΗ. Κάπου όμως και ο Ισπανός προπονητής φαίνεται να έχει χάσει το νόημα και να προσπαθεί με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο να γυρίσει τον διακόπτη στην ομάδα. Η εμμονή στο να προσπαθεί να αξιοποιήσει συγκεκριμένους παίκτες όπως τον Σίστο, τον Μορουτσάν, τον Αλφαρέλα, τον Φατιγκά ακόμη και τον Μόντσου με τον ίδιο τρόπο δεν οδηγεί πουθενά. Μια ομάδα με μια παθητική αμυντικογενή λογική κομμένη στα 2 και παίκτες ανήμπορους να δημιουργήσουν και να πάρουν πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν στο γκολ. Φταίει ο Μόντσου που με κάθε ευκαιρία παγώνει τον ρυθμό και γυρίζει την μπάλα πίσω; Αν ναι ας κάτσει στον πάγκο. Φταίει ο Σίστο και ο Μορουτσάν που ναι μεν δείχνουν μια συνέπεια στην άμυνα αλλά πιέζουν ανούσια τους αντιπάλους; Φταίει ο Μορόν που είναι απελπιστικά μόνος στην επίθεση; Και όλα τα παραπάνω δεν είναι καινούργια. Είναι μια επαναλαμβανόμενη κακή εικόνα που δεν οδηγεί πουθενά. Θέλει αλλαγές και επειδή η μεταγραφική περίοδος αργεί για να αλλάξουν τα πρόσωπα θα πρέπει να αλλάξει το πλάνο. Και αυτό το πλάνο είναι στο χέρι του Χιμένεθ και μόνο. Αν δεν αλλάξει το πλάνο δεν θα αλλάξει αυτό που βλέπουμε. Τόσο απλά. Το να χρεώσεις το σημερινό(ή και τα προηγούμενα) σε 3-4 παίκτες μάλλον οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Σε αγωνιστικό αδιέξοδο παραμένει ο ΑΡΗΣ μας που αγνοεί από τα μέσα Σεπτεμβρίου τη νίκη στο πρωτάθλημα. Μετά και τη νέα βαθμολογική απώλεια κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι, είναι πραγματικά να αναρωτιέσαι αν αυτή η ομάδα προλαβαίνει να σηκώσει κεφάλι και να δείξει κάτι το διαφορετικό. Είναι οι χαμένοι βαθμοί που στοιχίζουν, είναι όμως και αυτή η εικόνα που πληγώνει και δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Πως αλλάζει όλο αυτό; Ας μας το απαντήσουν ο προπονητής, ο τεχνικός διευθυντής, ο πρόεδρος και φυσικά και οι παίκτες… οι παίκτες που με την απόδοση τους θυμίζουν καρδιογράφημα ετοιμοθάνατου ασθενή.
ΥΓ. Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις, τουλάχιστον φρόντισε να μην χάσεις λένε... Όταν όμως κατεβαίνεις σε αγώνες με αυτό το μότο σαν σημαία σου, δύσκολα κερδίζεις.