Από το κακό στο χειρότερο ο ΑΡΗΣ μας, κατάφερε για ακόμη μια φορά να απογοητεύει άπαντες γνωρίζοντας την ήττα από τον ποακ μέσα στο κατάμεστο Παλέ. Η ομάδα ήθελε αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξε ότι μπορεί και στο τέλος πήρε αυτό που άξιζε. Αδιάβαστος ο Μίλισιτς που ναι μεν ακόμη μαθαίνει την ομάδα του αλλά θα έπρεπε τουλάχιστον να ενημερωθεί για το τι έχει προηγηθεί  ώστε να μην χαθεί χρόνος δοκιμάζοντας τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές με τον προκάτοχο του. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα του Σιάο που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ έδωσε το ΟΚ για άμεση ουσιαστική ενίσχυση.

ΣΑΝ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΔΙΠΛΟ ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Μόνο ομάδα με πλάνο, συστήματα και ρόλους δεν ήταν ο ΑΡΗΣ σήμερα και αυτό φρόντισε να μας το δείξει από το πρώτο τζάμπολ του αγώνα. Πόντοι με το σταγονόμετρο λόγω της τραγικής κυκλοφορίας της μπάλας στην επίθεση αλλά και της εκνευριστικής αστοχίας στην επίθεση. Ακόμη και τα ελεύθερα σουτ από τους κατεξοχήν σουτέρ σου έβρισκαν σίδερο. Τα ξεσπάσματα του φιλότιμου Χάρελ και τα σκαμπανεβάσματα των Τζόουνς, Μήτρου Λόνγκ ήταν η όαση μέσα στο γενικότερο χάλι μας. Ο Ποακ  από την άλλη είτε με τον δραστήριο Τζάκσον, είτε μέσα από καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και πιο έξυπνα plays έβρισκε έστω και με δυσκολία τον δρόμο προς το καλάθι μας.

ΟΙ ΒΟΛΕΣ, ΑΣΠΙΡΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΡΙΑ ΑΣΘΕΝΗ

2 φορές πήγε να μας φύγει το παιχνίδι , 2 φορές αντιδράσαμε. Μάλιστα τη 2^η φορά επιστρέψαμε από το -10 περίπου 9 λεπτά πριν τη λήξη. Όταν όμως η αντίδραση αυτή έρχεται μέσα από ένα άναρχο τέμπο σε άμυνα και επίθεση τότε λογικά κάποια στιγμή όταν τα πράγματα ηρεμήσουν πάλι θα ξαναγυρίσεις στο μηδέν. Όπως και έγινε. Οι βολές(σαν να φορούσαμε πράσινα ή ερυθρόλευκα) ήταν αυτές που μας κράτησαν στο παιχνίδι και μας έκαναν να ελπίζουμε αλλά η ομάδα ήταν τόσο κακή που ακόμη και όταν ο  συμπολίτης έδειξε τάσεις αυτοχειρίας εμείς χάναμε ακόμη και τα lay up.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΥΑΛΟΥ, ΠΛΑΝΟΥ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Αν κάποιος πιστεύει ότι αυτό το ρόστερ υστερούσε έναντι αυτού του συμπολίτη και το πρόβλημα ήταν κάποιος Τζάκσον μάλλον χάνει το νόημα. Το πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοι σου 2.5 μήνες δουλεύουν, κάνουν διορθωτικές κινήσεις και βελτιώνονται ενώ εσύ συζητάς ακόμη αν ο Φόρμπς θα ανέβει, αν υπάρχει πόιντ γκαρντ που μπορεί να οργανώσει παιχνίδι και αν οι Έλληνες του ροστέρ κάνουν ή δεν κάνουν. Αλλάζεις προπονητή και προφανώς κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τον ενημερώσει για τις αδυναμίες και το τι έχει δοκιμάσει ως τώρα ο προηγούμενος προπονητής. Σήμερα ο Μίλισιτς έκανε ένα ίδιο κοουτσάρισμα με αυτά τα πρώτα του Καράιτσιτς που στη συνέχεια αποφάσισε να τα αλλάξει. Δεν ξέρω αν είναι ευθύνη του ίδιου του προπονητή ή του υπόλοιπου τεχνικού τιμ και του GM αλλά φάνηκε στον αγώνα ότι ήμασταν αδιάβαστοι. Και όταν λέμε αδιάβαστοι όχι μόνο ως προς τον αντίπαλο αλλά και προς την ίδια μας την ομάδα. Μια κατάσταση που δυστυχώς θυμίζει τις προηγούμενες χρονιές ως προς τα λάθη, γιατί ως προς την προσπάθεια που βλέπαμε σίγουρα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.  Σήμερα μόνο ένας Χάρελ σε έπειθε ότι κατέβηκε αποφασισμένος χωρίς φόβο να παλέψει. Οι υπόλοιποι μάλλον πάλευαν με τις ανασφάλειες τους. Και σε αυτό το περιβάλλον δύσκολα να δουλέψει ένας προπονητής που μόλις προσγειώθηκε στον πλανήτη ΑΡΗ.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Σαν να ανταγωνίζεται να ξεπεράσει προς το χειρότερο τον κακό του εαυτό μοιάζει ο ΑΡΗΣ από παιχνίδι σε παιχνίδι και δυστυχώς το σημερινό ντέρμπι δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Κόντρα σε μια μέτρια ομάδα που όμως έκανε 1-2 βασικά πράγματα μέσα στο γήπεδο, ο ΑΡΗΣ φάνηκε πολύ αδύναμος για να πάρει μια αυτονόητη νίκη. Γιατί μόνο αυτονόητη ήταν η νίκη για τον φετινό ΑΡΗ στο «ντέρμπι» μέσα στο κατάμεστο Nick Galis Hall. Χειρότερο από την ίδια την ήττα είναι η απάθεια(;), η αδιαφορία(;), η ανικανότητα(;) και η αδυναμία(;) που δείχνει η διοίκηση για να επέμβει και να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Λάθη γίνονται, όπως και διορθωτικές κινήσεις γίνονται.

ΥΓ. Ευτυχώς πλησιάζει Black Friday και όλο και κάτι θα βρούμε σε προσφορά.