Αναμενόμενος ο έντονος προβληματισμός και η γκρίνια που ακολούθησε(και συνεχίζει) μετά την εντός έδρας από τον Κολοσσό με την λέξη απελπισία να αποτυπώνει ξεκάθαρα το πώς νιώθει ο μέσος Αρειανός …που ακόμη έχει αντοχές και ασχολείται με το μπασκετάκι όπως το κατάντησαν στην Ελλάδα. Το 2020 σε συνέχεια των προηγούμενων ετών μόνο πίκρες και απογοητεύσεις είχε για τον μπασκετικό ΑΡΗ και όπως κάθε απελπισμένος έτσι και στον πλανήτη ΑΡΗ ευελπιστούμε ο νέος χρόνος να φέρει την ελπίδα αναγέννησης που χρόνια περιμένουμε…

Δεν χρειαζόταν το παιχνίδι με τον Κολοσσό Ρόδου για να εντοπίσουμε το αγωνιστικό πρόβλημα που υπάρχει στην ομάδα μας. Ακόμη και υπερπλήρης ο ΑΡΗΣ ζοριζόταν να κάνει τα βασικά, πόσο τώρα που οι Μιλόσεβιτς και Ντραγκίσεβιτς είναι εκτός μάχης. Ρόλοι στην ομάδα, επιθετικό πλάνο, μπλοκ άουτ και συνδυαστικές άμυνες απουσιάζουν από την πρώτη ημέρα που μαζεύτηκε αυτή η ομάδα και με εξαίρεση κάποια καλά πεντάλεπτα δεν έχουμε δει τίποτα που να πείθει ότι πρόκειται για μια επαγγελματική ομάδα που δουλεύει καθημερινά για να βελτιωθεί. Και όταν μιλάμε για μια ομάδα που ξεχειλίζει από εμπειρία και παίκτες με παραστάσεις(και στο Ελληνικό πρωτάθλημα) σε σχέση με το χαμηλό επίπεδο της ελληνικής basket league τότε μάλλον το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ του τεχνικού τιμ και των παικτών; Ή μήπως όσοι αποτελούν κομμάτι του φετινού ΑΡΗ έπεσαν από τα σύννεφα με τις καθυστερήσεις στις πληρωμές και αυτό τους εμποδίζει να ξεδιπλώσουν πάνω στα παρκέ το ταλέντο τους; Όποιος και αν είναι ο λόγος ή οι λόγοι το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και όσο ο ΑΡΗΣ αδυνατεί να κερδίσει ομάδες του επιπέδου του Κολοσσού τόσο η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη και πιο αποκαρδιωτική για οποιοδήποτε έχει την σκέψη να στηρίξει αυτή την φετινή προσπάθεια. Από τον απλό φίλαθλο με το διαρκείας του, μέχρι τον επιχειρηματία που ίσως να του περισσεύουν και 2 φράγκα παραπάνω. Χρόνια αναλύουμε τα οφθαλμοφανέστατα λάθη της «Αρειανής οικογένειας» και προβλήματα του μπασκετικού ΑΡΗ σαν γραφικοί γκρινιάρηδες του πληκτρολογίου, περισσότερο για την δική μας ψυχοθεραπεία… Όταν όμως όλα αυτά λέγονται τόσο απλά και ξεκάθαρα από έναν άνθρωπο όπως είναι ο Φ.Ταρνατώρος που έζησε από μέσα την χρυσή εποχή της Αυτοκρατορίας και δεν ιδρώνει αυτί τότε καταλαβαίνεις γιατί εδώ και κάμποσα χρόνια ο μπασκετικός ΑΡΗ σου προκαλεί απελπισία.

Εύκολα μπορεί να βρει κανείς δικαιολογίες για όλο αυτό που βιώνουμε στον μπασκετικό ΑΡΗ τα τελευταία χρόνια, δύσκολα όμως βρίσκονται λύσεις ουσίας. Και όταν για λόγους ακατανόητους(στον απλό φίλαθλο) επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια λάθη τότε γίνεται σχεδόν αδύνατο να διακρίνεις ότι βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Το «έκτακτα έσοδα» από το στοίχημα μαζί με το χαρτί του Παλέ μπορεί να δώσουν μια νέα πνοή στην ομάδα, ελπίζουμε όχι πρόσκαιρα. Κάποια στιγμή όμως η εσωστρέφεια θα πρέπει να σταματήσει και να γίνει ένα άνοιγμα προς το ένδοξο παρελθόν της ομάδος μπας και καταφέρει να μεταφέρει λίγο από την λάμψη του στην μαυρίλα του σήμερα. Η γρήγορη σωτηρία της ομάδος αν είναι αυτός ο στόχος… δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια ανάσα ανακούφισης. Μακάρι η νέα χρονιά να φέρει την αλλαγή που τόσα χρόνια περιμένουμε… μακάρι…

ΥΓ. Κατανοητή η απελπισία και η αγανάκτηση για το κατάντημα του Αυτοκράτορα αλλά το να μιλάς για εθελούσιο υποβιβασμό(ευτυχώς έχει αλλάξει ο νόμος) ή νέο ΑΦΜ μετά το φιάσκο του ποδοσφαίρου μέχρι να βρεθεί από το πουθενά ο Καρυπίδης είναι έγκλημα.

ΥΓ2. Ακόμη και Ευρωλίγκα να αγωνιζόσουν και να ήσουν 1^ος στην Basket League κέρδη από το μπάσκετ δεν βγαίνουν. Οπότε επενδυτής με πλάνο την οικονομική εξυγίανση της ομάδος ώστε να γίνει η ΚΑΕ βιώσιμη δεν υπάρχει.

ΥΓ3. Από την στιγμή που δεν μπορείς να φέρεις ξένο πάρε έναν Έλληνα ψηλό από την Α1 ή την Α2 που να μπορεί απλά να παλεύει κάτω από το καλάθι για να μην αναγκάζεσαι να παίζεις με τεσσάρι τον Λίτλ, πεντάρι τον Σλαφτσάκη ή σέντερ τον Γιωργάκη.